معرفی ارز دیجیتال نئو

نئو (Neo) یک شبکه نرم‌ افزاری است که می‌ خواهد به‌ عنوان یک پلتفرم عمل کند که در این پلتفرم هر کسی بتواند معاملات و خدمات غیرمتمرکز را ایجاد کند.

شبکه نئو (Neo) بسیار شبیه به شبکه اتریوم شناخته می شود زیرا ویژگی های مشابه بسیاری را با همتای محبوب خود دارد، مانند توانایی نوشتن برنامه های غیرمتمرکز (dapps) برای صرافی های غیرمتمرکز، بازارهای پیش بینی و شبکه های اجتماعی و... .

علاوه بر این، شبکه نئو (Neo) همچنین مجموعه‌ ای از ویژگی‌ های دیگر را به کاربران خود ارائه می‌ کند از جمله یک سیستم ذخیره‌ سازی فایل غیرمتمرکز، یک سیستم احراز هویت و یک سیستم اوراکل برای تغذیه اطلاعات خارجی به این شبکه مانند داده‌ های قیمت.

نئو (Neo) از یک سیستم کنترلی منحصر به فرد به نام Delegated Byzantine Fault Tolerant (dBFT)، به عنوان مکانیزم اجماع خود برای رایانه هایی که نرم افزار آن را اجرا می کنند، استفاده می کند.

شبکه نئو (Neo) دارای دو ارز دیجیتال اصلی می باشد.

Neo: برای رای‌ گیری در مورد تغییرات پروتکل نئو (Neo) مورد استفاده قرار می گیرد.

GAS: برای پرداخت هزینه‌ های محاسباتی در شبکه نئو (Neo) و عملیات های اصلی مورد استفاده قرار می گیرد.

تاریخچه شبکه نئو (Neo)

نئو (Neo) که با نام Antshares راه اندازی شد، توسط Da Hongfei و Erick Zhang در سال 2014 ایجاد شد و در سال 2017 به نئو (Neo) تغییر نام داد.

تیم Antshares در ابتدا ارز دیجیتال خود، ANS را در سال 2014 در یک فروش توکن توزیع کرد و بیش از 6100 بیت کوین جمع آوری کرد، سپس توکن‌ های ANS در سال 2016 به NEO تبدیل شدند و تیم دومین فروش توکن را انجام داد و بیش از 8 میلیون دلار جمع‌ آوری کرد و در عین حال کل عرضه توکن NEO را آزاد کرده است.

نیمی از عرضه NEO برای شرکت کنندگان فروش توکن آن منتشر شد، در حالی که نیمی دیگر برای توسعه دهندگان Neo، یک صندوق اجتماعی و برای سرمایه گذاری در پروژه های دیگر باقی ماند.

عملکرد نئو (Neo)

پلتفرم نئو (Neo) به توسعه دهندگان این امکان را می دهد تا از نرم افزار آن برای اجرای قرارداد های هوشمند (معروف به Neo Contracts) و طراحی برنامه های جدید (dapps) برای تکرار محصولات و خدمات دنیای واقعی استفاده کنند.

Neo Contracts با دیگر پروتکل‌ های مبتنی بر قرارداد هوشمند متفاوت است، زیرا توسعه‌ دهندگان می‌ توانند برنامه‌ های کاربردی را با استفاده از انواع زبان‌ های رایج موجود برنامه نویسی به جای یادگیری یک زبان جدید بسازند.

بنابراین، توانایی Neo Contract برای کار بر روی زبان‌ های برنامه‌ نویسی مختلف می‌ تواند برای گروه بزرگ‌ تری از توسعه‌ دهندگان که به دنبال ایجاد dapp‌ ها یا پشتیبانی از زبان‌ های موجود هستند، جذاب باشد.

شبکه توزیع شده نئو (Neo)

شبکه نئو (Neo) برای ایمن کردن بلاکچین و همگام نگه داشتن شبکه توزیع شده رایانه‌ هایش، از روش مکانیزم توافقی به نام dBFT استفاده می‌ کند.

dBFT مشابه اثبات سهام (DPoS) عمل می‌ کند و از یک سیستم رای‌ گیری بلادرنگ برای تعیین اینکه کدام کامپیوتر هایی که نرم‌ افزار را اجرا می‌ کنند می‌ توانند بلوک بعدی را در بلاکچین نئو (Neo) ایجاد کنند، مورد استفاده قرار می دهد. این بدان معناست که هر کسی که مالک نئو (Neo) است می تواند به راه اندازی شبکه کمک کند.

توکن NEO متعلق به شبکه نئو (Neo) است که گاهی اوقات شبکه می تواند آن را قفل یا پایه گذاری کند، تا نشان دهنده یک رای باشد، هر چه NEO سهام بیشتری داشته باشد، قدرت رای بیشتری دارد.

همه مالکانی که در NEO سهام دارند، سپس به گره های اجماع رأی می دهند و مسئول ایجاد بلوک هستند.

برای پیشنهاد و افزودن بلاک‌ های جدید به بلاکچین نئو (Neo)، گره‌ های اجماع هزینه تراکنش‌ های شبکه پرداخت، ارز دیجتال GAS را دریافت می‌ کنند.