آشنایی با ارز دیجیتال و کاربرد آن

با پیشرفت تکنولوژی، ارز دیجیتال نیز پیشرفت می کند.

شکل اولیه پول به صورتی بود که مبادله الکترونیکی پول نقد بین حساب های بانکی یا پرداخت الکترونیکی با استفاده از کارت های اعتباری در سیستم پرداخت آنلاین با استفاده از تلفن هوشمند انجام می شد.

ارز دیجیتال امروزه عمدتاً روند معاملات ارزهایی که توسط دولت ها مانند دلار آمریکا، دلار کانادا یا یورو صادر و پشتیبانی می شوند را تسهیل می کند.

از زمان ایجاد بیت کوین در سال 2009، ارز دیجیتال به مرور زمان برای سرمایه گذاران به عنوان یک سرمایه ارزشمند پذیرفته شد.

پس از بیت کوین، چندین هزار ارز دیجیتال دیگر برای استفاده های مختلف در اقتصاد توسعه داده شد.

ساختار ارز دیجیتال

پول ها به شکل الکترونیکی (مانند دلار در حساب بانکی) به عنوان یک ارز دیجیتال شناخته نمی شوند و دلیل اصلی این موضوع را می توانیم اینگونه بیان کنیم که هنگام برداشت می توانیم آن ها را به پول نقد فیزیکی (مثلاً از طریق دستگاه خود پرداز) تبدیل کنیم.

پول به شکل دیجیتالی می تواند برای پرداخت های آسان از طریق کارت های فیزیکی و آنلاین صورت پذیرد، اما تفاوت هایی بین پول به شکل الکترونیکی و یک ارز دیجیتال واقعی وجود دارد.

پول به شکل فیزیکی یا الکترونیکی در سپرده های بانکی توسط یک بانک مرکزی ایجاد و توزیع می شود.

در فرآیند توزیع و جابجایی پول، معمولاً از سریال هایی استفاده می شود تا این فرآیند ها را نسبت به هم متفاوت کند.

یک ارز دیجیتال از یک سیستم مرکزی الکترونیکی برای ایجاد شبکه ای از گره های محاسباتی در جهت پردازش تراکنش ها استفاده می کند.

رمز نگاری اغلب برای ناشناس کردن هویت کاربر و جزئیات تراکنش استفاده می شود.

یک ارز دیجیتال همچنین می تواند واسطه های بانکی و موسسات مالی را دور بزند و مستقیماً در اختیار کاربران قرار گیرد.

انواع ارزهای دیجیتال

در حال حاضر سه نوع اساسی از ارزهای دیجیتال در حال توسعه یا گردش هستند.

ارزهای دیجیتال بانک مرکزی: فهرستی از دولت‌ های صادر کننده پول در حال بررسی ارز های دیجیتال خود هستند که به عنوان ارزهای دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) شناخته می‌شوند.

به عنوان مثال، چین در حال آزمایش renminbi دیجیتال خود برای تسهیل پرداخت های فرامرزی و دور زدن کانال های پرداخت دیجیتال موجود است.

ارزهای رمزنگاری شده: ارزهای رمزنگاری شده توسط اشخاص خصوصی مستقل از بانک ها یا موسسه دولتی ایجاد می شوند.

کریپتو ها از فناوری بلاکچین استفاده می کنند، یک سیستم مرکزی دیجیتالی که تراکنش های رمز نگاری را ثبت می کند.

بیشتر ارزهای دیجیتال از رمزنگاری برای مقاوم کردن خود در برابر دستکاری و امنیت شبکه هایشان استفاده می کنند.

دو ارز دیجیتال بزرگ بیت کوین و اتریوم هستند.

فهرست رو به رشدی از شرکت‌ ها، روی توسعه فناوری بلاکچین و رمزارز ها کار می‌کنند یا از ارزهای دیجیتال در مبادلات خود استفاده می‌کنند.

استیبل کوین ها: استیبل کوین ها نوعی ارز دیجیتال هستند که از فناوری بلاکچین و رمزنگاری استفاده می کنند.

تفاوت اصلی بین آنها و ارزهای دیجیتال دیگر این است که استیبل کوین‌ ها توسط یک دارایی مانند دلار آمریکا یا طلا پشتیبانی می‌شوند و به گونه‌ ای طراحی شده‌ اند که مانند ارزهای دیجیتال دیگر نوسان قیمتی نداشته باشند.

استیبل کوین ها در عوض ارزش دارایی‌ ای را که پشتیبان آن‌ ها است، پیگیری می‌کنند.

تتر در حال حاضر یکی از بزرگترین استیبل کوین ها است.

مزایای ارزهای دیجیتال

• ارز دیجیتال زمان تراکنش را سرعت می بخشد و زیر ساخت های معاملات ارز دیجیتال دارای سیستم مالی مدرن است که شامل شبکه پیچیده ای از شرکت کنندگان می باشد و در برخی موارد، مانند یک سیستم مرکزی دیجیتال کاملاً غیر متمرکز می باشد و دو طرف می‌توانند مستقیماً بدون هیچ واسطه بانکی یا مؤسسه های مالی معاملات تجاری خود را انجام دهند و این موضوع در روند زمان‌ های تسویه پرداخت که معمولاً روزها یا حتی هفته‌ ها طول می‌ کشد، جلوگیری می‌کند.
• ارز دیجیتال می تواند هزینه ها را کاهش دهد و با حذف برخی یا همه واسطه ها، کارمزد تراکنش های مرتبط با پرداخت های دیجیتالی را می توان تا حد زیادی از بین ببرد که این امر به ویژه در مورد هزینه های بالای مربوط به تبادلات مالی بین مرزی بسیار چشمگیر است.
• پول فیزیکی مشکلات امنیتی و خطر سرقت، جعل و نیاز به ذخیره سازی فیزیکی در بانک ها را دارد که می توان با ارز دیجیتال این خطرات را کاهش داد یا از بین برد.
• فناوری ارز دیجیتال، حسابداری و سایر ثبت اسناد را خودکار می کند و در زمان و هزینه برای صادر کنندگان، بازرگانان و کاربران روزمره صرفه جویی می کند.

معایب ارزهای دیجیتال

• از آنجایی که این یک فناوری محاسباتی است، ارز دیجیتال از هک و سایر جرایم سایبری مصون نیست و اگر یک اقتصاد، ارز دیجیتال را بپذیرد، ثبات مالی و امنیت ملی می تواند به یک خطر امنیت سایبری تبدیل شود.
• پول نقد ناشناس است، اما تراکنش های دیجیتالی قابل ردیابی هستند، در حالی که بیشتر ارزهای دیجیتال به دنبال ناشناس کردن هویت کاربر هستند، تراکنش‌ ها، دنباله‌ ای از خود بر جای می‌ گذارند که قابل ردیابی است اما هویت کاربران را معلوم نمی کند.
• ارز دیجیتال هزینه های تراکنش سنتی را کاهش می دهد، اما مجموعه هزینه های منحصر به فرد خود را به همراه دارد و هزینه های امنیت سایبری یکی از آن موارد است که برای مثال، بسیاری از کاربران ارزهای دیجیتال، دارایی‌ های دیجیتال خود را در یک کیف پول رمزنگاری شده ذخیره می‌کنند، قطعه‌ ای سخت افزاری که می‌توان آن را خارج از اینترنت نگهداری کرد.
• ارز دیجیتال چالش‌ های جدیدی را برای تنظیم‌ کننده‌ ها و سیاست‌ گذاران که به دنبال ثبات مالی هستند ایجاد می کند.

آینده ارز دیجیتال

ارزش ارزهای دیجیتال در سال‌ های اخیر به شدت افزایش یافته است زیرا شرکت‌ های مختلف علاقه خود را به ساخت خدمات و محصولات جدید با آن‌ها ابراز کرده‌ اند و سرمایه‌ گذاران به طور زیادی به ارزهای دیجیتال به‌عنوان یک دارایی برای سرمایه‌ گذاری نگاه می‌کنند.

سرمایه‌ گذاری از طریق ارزهای دیجیتال، استیبل‌ کوین‌ ها و سهام شرکت‌ هایی که در ایجاد و استفاده از آن‌ ها نقش دارند، امکان‌ پذیر است، بنابراین این یک بازار هیجان‌ انگیز برای سرمایه‌ گذاران می باشد.

فقط به یاد داشته باشید که اگر تصمیم دارید در ارز های دیجیتال سرمایه گذاری کنید، برای کاهش ریسک سبد متنوعی تشکیل دهید و دید بلند مدت داشته باشید.